تعداد بازدید 13

یک- شخصیت های مقوایی و بدون بعد
به کاراکترتان روح بدمید . دور و برشان را پر از شاهد هایی از گذشته و حال و آینده کنید . چیزهای روزمره ای که برایشان رخ می دهد است که آنها را انسان می کند . بگذارید که با پدر و مادرش جر و بحث کند ، تولد دوستش را فراموش کند و حتی بخواهد که دوستش هم تولد خودش را از یاد ببرد .حالا که آنها را انسان می بینید پس چه ایرادی دارد که شصت پایش به در یخچال گیر کند ، تلفن همراهش به آب بیفتد و سوئیچ ماشینش گم شود . همه ی این رخداد ها در برخوردش با باقی مردم شدنی است . خواننده باید او را همچون انسانی واقعی بشناسد . فرد قابل باوری که خواننده بتواند با تصور او زندگی کند.

دو - زیادی شلوغش نکنید یا ” انبوهی از شخصیت های نالازم”
فضای اصلی قصه را به کاراکتر های فرعی ندهید . صفحه های داستانی که پر از جمعیت شده اند ، فقط خواننده را گیج می کند . لازم نیست که خواننده دنبال همه ی کاراکتر ها بیفتد . یادتان باشد که ” کم همیشه زیاد است ” . این مطلب حتی برای خاطره نویسی هم صدق می کند . به دو سه کاراکتر که برای شخصیت های اصلی تاثیر گزارند فضا بدهید تا دو سه کاراکتر اصلی داستان حمایت شوند . لازم نیست که برای همه ی شخصیت های گذری اسم بگذارید . اسم پیشخدمت رستوران برای خواننده خیلی مهم نیست . همین طور عابران ، دربانان ، مسئولان پذیرش ، مغازه دارها و کسانی که اتومبیل را هل می دهدند .

سه- بیش از اندازه ننویسید یا “انبوهی از کلمات نالازم”
این مخمصه ای است که همه به آن می افتیم . خصوصن وقتی که مشغول توصیف افکار ، اعمال و انگیزه های کاراکترمان هستیم . نثر گل و بلبلی ، رد کردن حد قابل تحمل توصیفات و درون گویی های زیادی . نوشته ی خوب هم واضح است ، هم بهینه بیان شده . برای رسیدن به این مقصود باید از تمامی حس های پنج گانه در هر صفحه استفاده کنید . فعل های قوی ، اسم های واضح و ساختارهای صحیح را در جملات به کار بگیرید. یک نوشته ی عالی الزامن به معنای انبوهی از کلمات نیست . مخصوصن تعداد زیادی کلمات قلنبه سلنبه . مصنوعی نباشید . یک کلمه ی ساده ولی با سبک درست از پس نشان دادن همه چیز بر می آید

چهار – کاراکترتان را شکنجه نکنید یا ” انبوهی از افکار بدون اعمال ”
اکثر نویسنده های تازه کار بیشتر وقت خودشان را در کله ی کاراکترهایشان می گذرانند اما برای انسان ساختن شخصیت ها ما به نشان دادن اعمالشان نیاز داریم . کاراکتر ها باید با داستان به پیش بروند . طوریکه خواننده ها او را فردی که به مخمصه افتاده فرض کنند . بیشتر این اشباه وقتی رخ می دهد که کاراکتر ها به بررسی اعمالشان می افتند و مدام این افکار را تکرار می کنند . خواننده ها این را نمی پسندند چون فکر می کنند که این ضعف نویسنده است ، زیرا که همان بار اول از پس نشان دادن ایده بر نیامده.

پنج – مشکل ستینگ قصه یا ” من کجا هستم ؟”
فیلمی را مجسم کنید که همه ی کاراکتر ها روی صفحه ای خالی رفت و آمد می کنند . این معادل کمبود ستینگ در داستان است . شخصیت ها را در ماشین شان ، در خانه و در محل کار نشان بدهید . با دکور صحنه ، غذاها و داروها آنها را تعریف کنید . برای ساخت یک شخصیت باورکردنی نیاز است که محیط اطرافشان را ببیند ، بو بکشد و بچشد . نمی شود وقتی که هیچ محیط دور شخصیت مان نساخته ایم از کاراکتر انتظار تعامل با پیرامونش را داشته باشیم . کاراکترتان را به آسانسوری شلوغ یا راهبندانی اعصاب خرد کن بیندازید . حواستان باشد که وقتی هوس چایی کرد ، چایی تمام شده باشد . با پیرامونی که می سازید به کاراکترتان زندگی ببخشید.

ترجمه توسط : محمدرضا ایدرم

تعداد بازدید 13 پنج اشتباه کشنده ی نویسندگان تازه کار
نویسنده	پیام